Lost tango: de strijd tussen de oude en de nieuwe wereld
Na lang wikken en wegen besloten we jaren geleden definitief om thuisonderwijs te geven, omdat we onze levensfilosofie belangrijker vonden dan het gemak van de routine die komt met het regulier onderwijs. Het moment waarop we dat besloten herinner ik me nog heel goed.
De mini was net vier, dus we hadden nog even tijd. Maar we hadden ook al een hele weg met talloze schoolbezoeken, conferenties en verkenningen achter ons. De kogel moest een keer door de kerk en die avond zouden we een beslissing nemen.
<tekst gaat verder onder de foto>
Het was een ongemakkelijke situatie, met veel emotie. Kiezen we voor een nieuwe aanpak met alle potentie en geluk, maar ook veel onzekerheden? Of blijven we toch in de oude wereld met alle routines, gebaande paden met de zekerheden maar ook alle problemen die daarbij horen?
In Lost Tango gaat het exact over zo’n moment. Een familie woont op de Esperanza, een krakkemikkige tango boot. Het hoofd van de familie is Papa Tango (gespeeld door de grandioze Carel Kraayenhof), ooit een grootheid maar na zijn beroerte aan een rolstoel gekluisterd. Zijn dochter Clara zorgt voor hem en zijn andere dochter Blanca, die blind en stom is en prachtig viool speelt.
<tekst gaat verder onder de foto>
Anna, de oudste zus van de familie heeft de boot jaren geleden al verlaten en ingeruild voor de grote stad. Nu komt ze terug, want ze heeft een koper voor de boot gevonden. Zij vindt dat de getalenteerde Clara een keer voor zichzelf moet kiezen en de boel weg moet doen om voor een eigen carrière in de spotlights te gaan.
De worsteling van Clara is intens: “Ik zie de dag voor me liggen als een beschimmelde dweil, een dweil die ik op moet eten.” In haar weergaloze slotlied neemt ze uiteindelijk de beslissing. Ik had kippenvel en tranen in mijn ogen, zo mooi.
De mini bestudeerde de eerste paar minuten vooral de Papa Tango in de rolstoel met dat mysterieuze instrument. Maar al snel ging haar aandacht naar de strijkers en de piano: “Pap, heb je gemerkt dat al die bijzondere geluidjes van de strijkers komen?” Ze doelde op de scheepsgeluiden, zoals het schuren van metaal en het geruis en gebonk van zo’n schip. “En voor de watereffecten staat er gewoon een bak met een emmer!”
<tekst gaat verder onder de foto>
Haar hoogtepunt zat na een minuut of 15, toen Blanca, door haar oudste zus aangeduid als de ‘kleine blinde debiel met haar viool’ een muzikaal antwoord gaf op een reeks vragen en verwijten. Dat was een grandioze vioolsolo vol bijzondere handelingen.
<tekst gaat verder onder de foto>
Om uit te vinden welke richting Clara uiteindelijk met haar familie op gaat verwijs ik je naar de weergaloze voorstelling, waarin hart en hersenen doorlopend met elkaar botsen, maar uiteindelijk op een prachtige manier samensmelten. Het is een tango op het podium.
Wij kozen die avond in 2014 uiteindelijk wel voor de nieuwe wereld van thuisonderwijs. We wisten dat het niet eenvoudig zou worden, maar ik werd in de juistheid van die keuze bevestigd toen ik de mini vanochtend uit zichzelf op haar viool hoorde experimenteren om de schraap en kraakgeluiden van de strijkers in Lost Tango te produceren. Daarna zocht ze uit dat het bijzondere instrument van de man in de rolstoel een bandoleon is en waar het in verschilt van een accordeon. Tot slot was het tijd voor de complexere puzzel: het verschil in tango ritmes (3-3-2, 3-2-1) zoals in een lezing uitgelegd door Leo Vervelde. Ze maakte lijstjes met pen en papier en appte me bevindingen om daar even over te praten.
