Huilen in Hoevelaken
Er was een stormachtige zondagmiddag in Hoevelaken beloofd en dat werd het. Buiten gierde de wind met 100 kilometer per uur door de straten, binnen bracht Ksenia Marasanova de mensen in vervoering. Ze speelde driemaal een deel van haar solovoorstelling ‘De Mantel’, een educatieve vertelling in geacteerde monologen en bewogen liederen over de onzin van oorlog.
Samen met de de mini (en een berg toeschouwers) zag ik voor het eerst een half uur aaneengesloten theater van een voorstelling die we de afgelopen maanden stukje bij beetje tot stand zagen komen. We maakten mee hoe Ksenia het idee uitwerkte tot een verhaal en daar de passende verhaalstukken bij zocht of maakte en daar vervolgens weer liedjes bij selecteerde. En andersom. En hoe ze puzzelde op hertalingen.
We waren erbij toen ze delen van elk verhaal oefende. Instrumenten uitzocht en liedjes speelde.
Hoe ze op zoek ging naar rekwisieten om haar personages tot leven te brengen. En hoe ze de houding en motoriek van die karakters oefende, want ieder detail telt.
En hoe ze delen afkeurde en verving.
Aan de keukentafel bespraken we als gezin vaak de thema’s van de show of de essentie van het kleine deel dat we zojuist gehoord hadden, of waarvan Ksenia aan tafel een liedje speelde en/of zong. Gesprekken gingen over trots en onrecht of over lijden en vergiffenis.
Elk aspect van de voorstelling hebben we op die manier wel gezien en besproken. Maar nooit als één geheel, waarin Ksenia via diverse personen telkens weer uit een andere hoek een aspect van de oorlog laat zien.
In Hoevelaken bood het schema tijd om drie van haar zes karakters te spelen.
Achtereenvolgens kroop Ksenia in de huid van een moeder die wacht op de zoon die terug moet komen uit de oorlog, een vrouw die haar geboorteland en liefde moet verlaten omdat ze Joods is en een jonge dame die heilig in de Führer gelooft en niets anders wil dan sterven voor das Faterland.
Zoals gezegd had ik delen vaker gezien, maar het geheel greep me enorm aan. Ik was achtereenvolgens ontroerd, intens verdrietig, woedend, verbitterd en opgelucht. De vrolijkheid en trots waarmee het laatste karakter haar goede bedoelingen aan haar Leider presenteert is aanstekelijk en liederen gaan door merg en been.
Als Ksenia niet sprak of zong, kon je tijdens de voorstellingen een speld horen vallen. Ze liet de bezoekers emotioneel letterlijk alle hoeken van de oorlog voelen. Het einde is bruut, waarna de onvermijdelijke spiegel volgt.
Na iedere voorstelling keek ik de zaal rond en zag ik veel betraande gezichten. Ik sprak met bezoekers over wat ze van de voorstelling vonden. De reacties schreef ik op.
Laten we beginnen bij gastvrouw Sandbrink, die de voorstelling dus ook drie keer zag: “Ontzettend goed. Zwaar. Bij het derde verhaal wilde ik onder de tafel duiken. Dit komt binnen hoor.”
Meneer Hoekstra die met de tranen op zijn wangen met me sprak: “Wat een niveau! totaal onverwacht. Ik ben er beduusd van en moet nog even bij zinnen komen.”
De familie Vledder: “Onbeschrijfelijk goed. Ze neemt je mee. Het grijpt je aan.”
Of mevrouw Wolters, Willemijn voor intimi: “Prachtige opbouw met voelbare vreugde en verdriet. Na de eerste voorstelling wist ik dat ik het nog een keer wilde zien. Beide keren hield ik het niet droog.”
Ksenia speelt “De Mantel” de komende maanden op scholen, festivals en in theaters. De eerstvolgende openbare voorstelling is op 22 februari in ‘s-Hertogenbosch. Als je deze wil zien, laat dat dan even weten via de app, mail, social media of vul het formulier op deze site in en dan zorg ik dat je erbij kunt zijn!
