Twilight Zone
Diep in de woestijn keek ik naar de benzinemeter die angstvallig snel richting de grote rode E van ‘Empty’ daalde. Het was de tijd voor digitale routeplanners en met oude kaarten waren we op zoek naar een verlaten en vervallen mijnbouwdorp ergens in een woestijn in Nevada of Utah, waar een oude danseres een bijzonder motel moest runnen en een leegstaand theater had.
In de grote stad die al bijna een dag rijden achter ons lag, had ik onze grijze huur-V8 tot de strot volgegooid en in de kofferbak lag een reservetank met twee gallon benzine. Het was duidelijk waar het motel lag, maar onduidelijk hoe we er moesten komen. Er moest een weg zijn, maar niemand kon me vertellen waar die liep. Vol goede moed waren we op basis van een vage routebeschrijving op pad gegaan.
Used to be a young gun
Out on the hard streets(Golden Earring – Naked Truth)
Ik ben gek op het verhaal achter regio’s die na periode van grote bloei plotseling verlaten worden en weer door de natuur zijn overgenomen. Pompeï, maar dan zonder de vulkaan.
Eerder wandelde ik bijvoorbeeld door Russische dorpen die tijdens de tweede wereldoorlog verlaten zijn en waar achtergelaten en kapotgeschoten voertuigen overwoekerd door gewassen langzaam door de Aarde worden teruggenomen. Dit theater was ik op het spoor gekomen toen ik verlaten mijnbouwregio’s onderzocht.
Het stadje was ooit het kloppend hart van een regio waar talloze metalen en mineralen werden gewonnen. Een brede spoorlijn verbond het met de Amerikaanse Westkust en artiesten reisden af en aan om het werkvolk te vermaken.
On a long and lonesome highway
East of Omaha
You can listen to the engine
Moanin’ out it’s one note song
You can think about the woman(Golden Earring – Turn the Page)
Ergens in de jaren ’20 was een danseres voor een optreden, onderweg naar een ander mijnbouwgebied, met auto-pech in het dorp terecht gekomen. Ze werd verliefd op de woestijn en besloot haar leven in het wilde Las Vegas in te wisselen voor een eigen theatertje tussen de mijnwerkers.
Ze bouwde een luxe hotel voor gasten uit de grote stad, een motel voor mijnbouwers, een groot theater voor vertier en een klein vliegveld. Er werd een brede weg naartoe getrokken. Financieel en artistiek kon het niet op, tot elders in de wereld dezelfde mineralen voor veel minder geld konden worden gewonnen.
De business hield op, het dorp liep terstond leeg en werd aan de natuur gelaten. Het luxe hotel verviel, het vliegveld verzandde, de mijnen stortten in en de spoorlijnen werden weggehaald.
Stapje voor stapje nam de woestijn weer bezit van het gebied. Iedereen trok weg, maar de danseres bleef.
Althans, ze was er nog toen ik het verhaal over het dorp in de jaren ‘90 voor het eerst tegenkwam. Toen nam ik de tijd niet om het uit te zoeken, want ik was druk met werk in Silicon Valley waar ik een Amerikaanse medische groothandel hielp met het begin van hun eerste webwinkel.
Tien jaar later was ik dus terug in de regio en ad hoc besloten om het theater te zoeken. Na twaalf uur rijden vroeg ik me af of ik de trip niet beter had moeten voorbereiden.
Ik had geen 4×4 gehuurd, maar een Mustang Cabrio, omdat mijn vrouw en ik dat voor een keer wel leuk vonden en een slechte Amerikaanse weg over het algemeen best wel meevalt. De achterbank lag vol water en eten, we hadden communicatiemiddelen en voldoende brandstof dus wat kon ons gebeuren?
De auto-radio gaf al uren alleen ruis. Op de lange golf hadden we meer succes, maar dat was vooral een soort talkradio in AM waar we niet vrolijk van werden. De wegenkaart wees uit dat er een kilometer of 200 naar het noordoosten een klein woestijndorpje lag, met daarachter een groot trailerpark.
It looks like the road is swallowing me up
Gotta hurry home
Don’t dare to look back(Golden Earring – Another 45 miles)
Midden op de met zand overwaaide weg maakten we een pitsstop. De ergste hitte was aan het eind van de dag verdwenen, dus ik deed het dak van de cabrio open. We dronken water, aten iets en genoten van het onwijze uitzicht. Ik gooide de brandstofreserve in de benzinetank en we spraken af richting dat dorpje te rijden, daar een slaapplaats te zoeken en de speurtocht naar het theater de dag erop voort te zetten.
Verfrist gingen we weer op pad, terwijl de zon aan het verdwijnen was. Mijn vrouw klooide met de radio en verdomd muziek!
The radio’s playin’ some forgotten song
(Golden Earring – Radar Love)
We vielen midden in Radar Love, van ‘onze eigen’ Golden Earring. Uren geen hond gezien en niets dan ruis op de radio en dan dat. We lachten er hard om.
Ze had een regionaal station gevonden, dat twee songs van artiesten ‘back to back’ draaide. Zoveel begrepen we uit de jingle die als overgang diende tussen Radar Love en Twilight Zone.
In de schemering doemden de overblijfselen op van een tankstation. Het leek erop dat er ooit een weg ‘linksaf’ had gelegen. We stopten om te overleggen en te berekenen of er genoeg benzine was voor een kort avontuur.
Het tankstation was al tientallen jaren niet meer in gebruik. Ergens piepte een scharnier van een deur of luik waar de wind mee speelde. Zand waaide de auto in.
We dubden.
Help, I’m steppin’ into the twilight zone
Place is a madhouse, feels like being alone
My beacon’s been moved under moon and star
Where am I to go now that I’ve gone too far?(Golden Earring – Twilight Zone)
We berekenden dat we een kilometer of 50 marge hadden, dus een kwartiertje verkennen behoorde tot de opties. Linksaf dus.
Stapvoets hobbelden we over het zand en langzaam viel de radio weg. De afkondiging hoorden we niet.
Na een minuut of vijf stopten we. En nadat we hadden vastgesteld dat er onder het zand ‘iets van een weg’ lag, reden we weer door.
In de vallende duisternis slalomden we tussen hopen zand en heuvels om plotseling een aantal half vervallen gebouwen aan te treffen. In de meest linker brandde licht. Het was het motel dat we zochten!
Ik parkeerde voor de deur, liep naar binnen en van achter een boek keek een meisje van een jaar of 20 op. Ze glimlachte en verwelkomde me.
She came down from far away and smiled at me
In one moment I found out how love can be(Golden Earring – I’ve just los somebody)
Ik vroeg naar een kamer voor twee en kreeg een sleutel en uitleg dat ik in de gang niet naar links mocht. Daar waren wat kamers ingestort, dus dat was niet veilig. Ze gaf me twee liter bronwater mee en instructies voor het ontbijt, en vertelde me dat ze in de ochtend onze auto af zou tanken.
Tien minuten later zaten we met een kop thee in het zand voor onze kamer bij te komen en te genieten van de geluiden van de nacht. Het meisje had me het gevoel gegeven dat het de normaalste zaak van de wereld was dat er gasten waren, dus ik concludeerde dat er een betere weg moest zijn om bij het motel te komen.
De ontbijtzaal was ruim en het inbegrepen ontbijt was Engels. Geen ranzige cornflakes, maar bonen met spek en eieren. Er stonden tien tafels en een grote industriële koffiezetter, maar wij waren de enige gasten.
Ik vroeg het meisje naar de zangeres. Die was overleden, het theater was vervallen en werd niet meer gebruikt. Het motel had ooit 20 kamers gehad, maar nu nog 4. Zij was een nichtje en runde met haar moeder de plek, zoals haar oma had gewild. De weg die we gereden hadden, was de enige juiste, het was eind september en wij waren de eerste gasten van het jaar.