Op 14 mei bestaat Israël formeel 70 jaar. Reden voor het land om groots uit te pakken. Het hele jaar door wordt er teruggekeken en herdacht en niet voor niets startte de Giro dit jaar in Jerusalem. Israël heeft vanwege de familie-relatie en onze liefde voor geschiedenis een belangrijke plek in ons leven.
Hoewel we geen relatie hebben met één van de populaire religies, kan ik niet ontkennen dat het land grote indruk op me maakte. Ik had kippenvel toen ik bv vanuit mijn hotelmaker in Tiberias de vissers in hun kleine bootjes in de ochtendnevel zag uitvaren over het meer van Galilea (boven), of voor het eerst de Hoorns van Hattin bezocht, door de loopgraven liep van de oorlog die de Arabieren in 1973 begonnen op Yom Kippoer of toen ik samen met vrouw en 4-jarige dochter – die zelf liep – de berg Masada bij zonsopgang beklom.
Voordat de computer-navigatie zijn intrede deed, toerden we de wereld rond met een stratenboek. De jeugd van tegenwoordig kan zich daar maar moeilijk een voorstelling van maken, maar tijdens onze eerste reizen in Israël was bovenstaand boek onze gids. Ik kreeg het van een Auschwitz-overlevende die het land zelf ook met dit boek verkend had. De gids bracht ons naar alle uithoeken en volkeren en vertelt daar prachtig en neutraal over.
Israël is qua grootte vergelijkbaar met Nederland, maar heeft door het klimaat veel meer gezichten: bergen met sneeuw, woestijnen, vulkaankraters, relatief grote binnenlandse meren, moerassen, watervallen, heel veel historie en natuurlijk de mooiste stranden ter wereld. Je kunt er in de winter dus overdag skiën en snowboarden om de après-ski aan de middellandse zee opgeleukt te zien door wilde springende de dolfijnen.
Israël onderhoudt tientallen nationale parken waar natuur veelal wordt gecombineerd met geschiedenis. Die parken zijn voor iedereen toegankelijk. Soms gratis, maar meestal tegen een kleine vergoeding of donatie. Je kunt ook een kaart kopen waarmee je gratis toegang hebt tot alle parken en een zwik musea (en andere bijzondere plekken).
We komen er nu bijna 20 jaar vrij regelmatig, al verschilt de intensiteit. We hebben er een paar jaar zo’n beetje gewoond, maar zijn er ook wel een paar jaar op rij niet geweest. Maar in de tijd dat we daar waren deden we vaak een rondreis door het land op een thema: woestijnen, kruisvaarders, moderne strijd (na 1948), volkeren, religieus (veel smaken) Israël, etc. Bovenstaand boek kreeg ik bij vertrek op mijn lagere school en diende vooral visueel als inspiratiebron. 
Het boek onderscheidt zich in negatieve zin vanwege zijn denigrerende benadering van andere religies en is alleen daarom al een brandstapel waard, maar de tekeningen zijn mooi dus vandaar dat ik het nog heb. Bovenstaand het klooster van Sint Saba gelegen in de Negev-woestijn op loopafstand van de dode zee (die je in de achtergrond ziet). Het is er bloedheet en eenzamer wordt het niet. Dat past dan wel weer, want ‘monnik’ betekent ‘eenzame’.
Een paar jaar geleden liep ik vanaf Jerusalem nog naar het klooster van Sint Saba. Bij 35 graden in de ochtend was dat een pittige wandeling van een uurtje of 5 over bergen en langs talloze kuddes geiten. Na een sobere doch voedzame lunch volgde een prachtige rondleiding door het Klooster waarna ik op mijn gemak bij temperaturen van bijna 45 graden terug wandelde naar het altijd indrukwekkende Jerusalem.
Als je de foto van nu vergelijkt met de tekening van vroeger, dan zie je dat de Kloosterstad de afgelopen paar honderd jaar in omvang gehalveerd is. Kijk dan vooral naar de linkertoren die in de foto los staat, maar in de tekening deel uitmaakt van de stad. Neem wel in ogenschouw dat de foto ‘frontaal’ genomen is, terwijl de tekenaar verder naar rechts op de berg stond (om de dode zee mee te kunnen nemen).
Overigens is de Dode Zee nu niet meer zo vol en groot en het water staat meters minder hoog. Als je de foto op dezelfde plek als waar de tekenaar toen stond zou nemen, dan zie je de Dode Zee niet meer.
Met heel veel input van 3 andere gezinnen, zag onze ‘Israël-dag’ er uiteindelijk zo uit.
