“Daar is ie, daar is ie! Ik zie hem!”
Haar stem slaat over en ze danst op mijn schouders. Het laatste kwartier had ze daar gezeten en alle liedjes uit volle borst meegezongen. Haar ogen stonden gericht op de brug. Die moest open, want daarachter ligt het Zwarte Water met daarop de schuit van de Sint.
Negen is ze en helemaal geloven doet ze het niet meer. Maar ze houdt van de sage en de magie van het samen zijn, samen zingen en samen eten. Voor Sofia is Sinterklaas het feest van het jaar, maar niet om te krijgen. Ze vindt de cadeaus leuk, maar de liedjes en de gedichten leuker. Ze was er dit jaar zo druk mee dat ze er slecht van sliep.
Zaterdag 16 november sprong ze uit bed, om op de piano een groot aantal sinterklaasliedjes te spelen. Daarna oefende ze die op haar melodica, want die zou ze meenemen naar de intocht van Sinterklaas. Dit jaar ging ze niet verkleed als Piet, maar als potsemaker, naar een karakter uit de Grijze Jager van John Flanagan. Haar held oma ging mee en die zorgde bovendien voor de schmink, dus de dag was al goed voordat we op pad gingen.
Tussen de aankomst van de goedheiligman in de haven en de optocht aten we vis en gebakken kibbeling. Sofia speelde die bij elkaar met haar liedjes op de melodica.
Eenmaal thuis maakte ze een grote tekening voor in haar schoen en een planning voor wat ze de komende dagen nodig heeft om de ploeg van de sint te bedienen. Het boodschappenlijstje bevat appels, diverse kleuren wortels en ook ingrediënten voor allerhande gerechten voor de pieten.
Morgen gaat ze een gedicht maken bij de tekening. Dat wilde ze eigenlijk vandaag nog doen, maar het leek mij verstandiger dat ze een beetje op tijd haar bed zou opzoeken om het gebrek aan slaap van de nacht ervoor te compenseren. Dat deed ze uiteindelijk onder protest, maar pas nadat ze op de tekening schreef dat het gedicht morgen komt.
En zo begint voor ons een project van drie weken plezier en verwondering. Een periode waarin Sofia liedjes componeert en gedichten schrijft voor de Sint en zijn ploeg. Ze gaat bakken en koken. En de communicatie geschiedt via de schoen, want de Sint schrijft natuurlijk terug.
Daarnaast hebben we loodjes getrokken. Sofia bedenkt zelf de cadeaus voor haar slachtoffer, ontwerpt een surprise en schrijft de gedichten.
Ze is er enorm druk mee. En volledig uit zichzelf, dus aansporing is niet nodig.
Intrinsieke motivatie noemen we dat, dankzij de magie van het verhaal.
