Op 11 oktober maakten we op het Malieveld in Den Haag de premiere mee van Totem, de nieuwe voorstelling van Cirque du Soleil. De voorstelling vertelt over het ontstaan van leven en de ontwikkeling daarvan tot en met nu. Het is een wervelende show met grandioze muziek, prachtige video-effecten, heel veel humor, mooie functionele acrobatiek en een subtiele boodschap.
Voor de mini is de show een waar genot. Ze doet zelf al een paar jaar jeugdcircus bij Pavarini en kent dus veel technieken van dichtbij. Ze zat ruim 2 uur ademloos te kijken en dat werd slechts onderbroken door de pauze die ze gebruikte om een bak popcorn te kopen.
Veel meer dan bij eerdere shows draait het bij Totem om het verhaal. Dat verhaal wordt met heel veel middelen verteld en daar is acrobatiek er één van. Bij andere shows van Cirque du Soleil had ik vaak het gevoel dat het verhaal als een dun laagje over een reeks super vette acrobatische scenes getrokken was en dat ik daarom eigenlijk naar een serie mini-voorstellingen met een gemeenschappelijk thema en dresscode zat te kijken. Niets daarvan bij Totem: het verhaal is koning en dat begint een half uur voor aanvang van de show als diverse hoofdpersonen met allerhande kleine acts het publiek op de tribune vermaken.
Totem is gebaseerd op de sagen van een lokale Indianenstam uit de regio in Canada waar Cirque du Soleil vandaan komt en dat komt het beste naar voren in de muziek die de voorstelling begeleidt: opzwepende trommels en subtiele panfluiten slepen je mee van het ene hoogtepunt naar het volgende.
Er komen een reeks aan circusscenes voorbij, waarbij de acrobatiek nooit leidend is. Van prachtige amfibieën die via rekstokken uit de oersoep kruipen, tot in de lucht duellerende heethoofden die elk met 1 arm aan een touw hangen en de meest wilde (en imposante) capriolen uithalen. En dat wordt ondersteund met een prachtig spel van licht, geluid en beeld.
Hoogtepunt voor de pauze is een acts op hele hoge eenwielers. 5 vrouwen fietsen ruim 2 meter boven de grond en jongleren met ijzeren schaaltjes. Die schaaltjes worden bijna achteloos weg geworpen of – geschopt, maar belanden altijd bij een collega op het hoofd. De eenheid en beweging, inclusief hand- en hoofdgebaren op de muziek is een waar genot om naar te kijken. De mini stuiterde in haar stoel.
Na de pauze zit het hoogtepunt in een indianenstel dat een opzwepende dansceremonie doet op rolschaatsen en eindigt in een acrobatische positie waar zij haar voeten met rolschaatsen klemt tussen zijn schouders en hoofd. De man tolt vervolgens als een wilde (op rolschaatsen) om zijn as, terwijl de vrouw stokstijf diagonaal ondersteboven hangt en meedraait. Die man moet dat gewicht van die vrouw opvangen met zijn nek en lijkt dat zonder moeite te doen. Gedurende de hele act staat hij kaarsrecht, zonder ook maar een schokje in het bovenlichaam. Het is een onbeschrijfelijke scène die steeds weer een stukje verder gaat op het moment dat je denkt dat het niet spannender meer kan.
De diabolo in de show is prachtig theatraal, maar op dat gebied zijn we bij Pavarini zoveel gewend, dat we eigenlijk niets zagen dat ons verraste.
Op diverse momenten in de show wordt ons een spiegel voorgehouden. Zo analyseren en bestuderen wetenschappers als zelfingenomen mannen in witte jassen diverse historische scenes met jagers & verzamelaars. De massa-toerist met zijn selfie-manie komt herhaaldelijk voorbij en ook de rat race wordt treffend weergegeven wanneer een roedel neanderthalers los gaat op een man in pak met een koffer en mobiele telefoon.
Richting het einde pakt Totem de grootste spiegel uit het assortiment: subtiel wordt de maakbare samenleving de maat genomen. Dat doet het circus met een waanzinnige scene waarin wetenschappers muziek maken door op scheikundige opstellingen van flessen met borrelende vloeistoffen en buisjes muziek maken, terwijl op de voorgrond een wetenschapper een waanzinnige jongleursact doet met led-ballen in een glazen trechter. De zelfvoldane wetenschappers slaan elkaar van genot op de schouders, tot het mis gaat …..
Totem is een prachtig meeslepend spektakel dat draait om één vraag: als wij niet goed zijn voor de planeet, waarom zou die planeet dan goed voor ons moeten zijn?
