De laatste begrafenis

Links om afscheid te nemen, rechts voor koffie. Zo vertaalden mijn hersenen de instructie die we aan het eind van een lange gang in het uitvaartcentrum ontvingen van een vrouw in een donkerblauw pak. Met gepaste sierlijke armbewegingen ondersteunde ze hetgeen ze net gezegd had. Mijn ogen volgden de vingers naar links, waar Johan lag opgebaard in een flightcase.

Ik liep er naartoe en dacht terug aan dat moment een maand of zes eerder, toen Johan me vroeg om hem naar de maker van die flightcase te rijden, omdat hij wat details door wilde spreken over die kist en de wetgeving eromheen. “Je mag niet zomaar van alles in de grond stoppen, weet je.” Dat was de inkoper in hem ten voeten uit: Johan ging pas iets kopen als hij wist waar hij het over had. Natuurlijk ging ik met hem mee en ik dacht verder niet na over de essentie van de vraag. 

Festivals

Op een zonnige dag reden we op ons gemak naar Twente en onderweg spraken we over geluid en licht op een podium of in een tent. Eén en ander in relatie tot de solo-toneelvoorstelling van mijn vrouw die net in de schouwburg in Zwolle in première was gegaan en vervolgens langs theaters en festivals zou trekken. Samen met zijn vrouw had Johan die voorstelling vanaf de eerste rij gezien en hij had verstand van audio in zo’n situatie, want voordat ik hem leerde kennen toerde hij jaren met grote koren door heel Europa, inclusief de USSR. 

We liepen naar binnen bij een groothandel in professionele spullen voor audio en licht, waar Johan deed alsof hij thuis was. Hij zegde wat mensen gedag, pakte koffie voor ons en legde wat uit over wat spulletjes die her en der stonden opgesteld. 

Ongemakkelijk gesprek

Na verloop van tijd verhuisden we naar een tafel, waar we over de flightcase in gesprek gingen met de eigenaar van de tent. “Daarin wil ik begraven worden.”, aldus Johan, “essentieel onderdeel van mijn leven en tussen die kisten heb ik mijn vrouw ontmoet, dus zo moet het zijn.” Ik werd ooggetuige van een onwerkelijk gesprek waarin Johan breed lachend details doornam en wetgeving uitlegde, terwijl de maker van de flightcases zich een passende houding probeerde te geven. 

In de maanden daarna hoorde ik Johan niet meer over die flightcase, dus ik wist dat het voor elkaar kwam. Nu constateerde ik dat het klopte. Vakwerk, zoals Johan had gevraagd. Twee uur later zag ik het lichaam in die kist aan de aarde worden teruggegeven.

Klaar

Daarna was er tijd voor enige ontspanning en toilet, alvorens we met elkaar in het uitvaartcentrum wat zouden eten. De dame in het blauwe pak liep achter de rij voor het toilet langs, terwijl ze in gesprek was met een collega: “Morgen ga ik met pensioen, dus dit was mijn laatste begrafenis.”

Een wereld zonder begrafenissen, wie wil dat niet?